ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਦੁਖ ਦੇਖ ਦੇਖ ਦਿਲ ਦਬਦਾ ਦਬਦਾ ਜਾਂਦਾ, 
ਅੰਦਰਲਾ ਪੰਗਰ ਵਗ ਤੁਰਦਾ ਨੈਣੋਂ ਨੀਰ ਵਸਾਂਦਾ; 
ਫਿਰ ਵੀ ਦਰਦ ਨ ਘਟੇ ਜਗਤ ਦਾ ਚਾਹੇ ਆਪਾ ਵਾਰੋ ,
ਪਰ ਪਥਰ ਨਹੀ ਬਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਦਰਦ ਦੇਖ ਦੁਖ ਆਂਦਾ |

ਕਯੋਂ ਹੋਇਆ ਤੇ ਕੀਕੂੰ ਹੋਇਆ
ਖੱਪ ਖੱਪ ਮਰੇ ਸਯਾਨੇ,-
ਓਸੇ ਰਾਹ ਪਵੇ ਕਯੋਂ ਜਿੰਦੇ ! ਜਿਸ ਰਾਹ ਪੂਰ ਮੁਹਾਣੇ,
ਭਟਕਣ ਛੱਡ, ਲਟਕ ਲਾ ਇੱਕੋ ਖੀਵੀ ਹੋ ਸੁਖ ਮਾਣੀ,
ਹੋਸ਼ਾਂ ਨਾਲੋ ਮਸਤੀ ਚੰਗੀ ਰਖਦੀ ਸਦਾ ਟਿਕਾਣੇ

ਸਬਾਨ ਲਾ ਲਾ ਧੋਤਾ ਕੋਲਾ,ਦੁਧ ਦਹੀ ਵਿਚ ਪਾਇਆ,
ਖੁੰਬ ਚਾਡ ਰੰਗਣ ਭੀ ਧ੍ਰਆ, ਰੰਗ ਨਾ ਏਸ ਵਟਾਇਆ;
ਵਿਛ੍ੜ ਕੇ ਕਾਲਖ ਸੀ ਆਯੀ ਬਿਨ ਮਿਲ੍ਯਿਆ ਨਹੀ ਲੇਹਂਦੀ: 
ਅੰਗ ਅੱਗ ਦੇ ਲਾਕੇ ਵੇਖੋ ਚ੍ੜ੍ਦਾ ਰੂਪ ਸਵਾਯਿਆ |